(Beeld: CP)
‘Mijn kleinkinderen zijn het enige waarvoor ik nog leef. Van mij mogen ze doen wat ze willen, zolang ze niet zuipen.’, schrijft Jan Boskamp in het deze week verschenen boek ‘Boskamp/Mijn leven: Sportieve (en andere) ontboezemingen’ waarin hij terug blikt op zijn sportieve carrière en vertelt over de afgelopen jaren, die hem niet gespaard hebben en de dood hem leek te achtervolgen.
De door Real Madrid gewonnen Champions League-finale van zaterdag 1 juni was het laatste kunstje van Jan Boskamp als tv-voetbalanalist. Op z’n 75ste vindt Boskamp het welletjes nu het onpeilbare verdriet en gemis hem al jarenlang achtervolgt.
‘Het is mooi geweest, ondanks de ellende’, blikt Jan Boskamp terug in het boek. ‘Mensen die me het dierbaarst waren, zijn weg: Jenny (jeugdliefde en vrouw Jenny Voshol koos op haar 53ste in 2001 voor euthanasie na een jarenlange strijd tegen borstkanker). Een halfjaar later stierf zijn vriend Jean Dockx op zijn 60ste, Feyenoord-kompaan Wim Jansen overleed begin 2002 op ziin 75ste en weer een halfjaar later vriend Lon.
‘Jenny was al jaren ziek en in de lente van 2001 werd ze weer opgenomen, maar de behandeling had geen zin meer’, komt hij in zijn boek op de dood van zijn grote liefde terug. ‘Ik moest de zwaarste beslissing van mijn leven nemen. Op zulke ogenblikken stelt voetbal helemaal niks voor. Ons eerste kleinkind was net geboren. Dat vond ze het ergste, dat ze die kleintjes niet zou zien opgroeien. Met de jongens had ze alles geregeld en ik beloofde voor hen te zorgen…’
‘Twee maanden voor Wimpie Jansen stierf is mijn kleinzoon overleden, gaat hij verder in het boek. Dennis Boskamp, zoon van Johans zoon Toni, besloot op 10 november 2021 op zijn negentiende uit het leven te stappen. Jan Boskamp: ‘Hij studeerde archeologie en soms reed ik naar Leuven om te zien hoe hij het deed. We hadden het nog over zijn reis naar Egypte en over de richting die hij wilde kiezen. Toen mijn zoon die woensdagavond beide, zonk de grond onder mijn voeten weg. Pas zes maanden later kon ik er met Hugo Camps over spreken. Hij had net verteld dat hij terminaal was.’
Bijna drie jaar later heeft Johan Boskamp het er nog altijd moeilijk mee: ‘Je hoort weleens dat het slijt, maar dat is niet zo. Voortdurend denk ik eraan. Voor zo’n verdriet zijn geen woorden, dat kan je nooit verwerken. Ik heb het allemaal weggestopt en dat is de enige manier voor mij om verder te kunnen. Als ik er niet over praat, gaat het. Zo zit ik in elkaar. De kleinkinderen vragen om nog eens een verre reis te maken, maar zonder Dennis lukt het niet…;
Dan: ‘Mijn kleinkinderen zijn het enige waar ik nog voor leef. Eentje zit in het voetbal. De anderen stopten ermee en durfden dat eerst niet te zeggen. Van mij m0gen ze doen wat ze willen, zolang ze niet zuipen. Als zij gelukkig zijn, ben ik het ook. Ik ben wel blij dat ze blijven sporten en dat ze af en toe meegaan naar De Kuip!’