Rachel Hazes mag dan veel verdriet hebben omdat ze haar twee kleinkinderen niet ziet, maar ze vindt nog altijd dat de fout niet bij haar ligt: “Ik zou voor mijn kleinkinderen een heel lieve oma zou zijn. Maar als me dat niet geboden wordt, dan maar niet. Ik ga mezelf niet iedere dag pijnigen omdat ik mijn kleinkinderen niet zie.’
In het interview dat Story deze week publiceert met weduwe Hazes maakt ze bepaald van haar geen moordkuil. Door de vete met dochter Roxeanne heeft ze kleinzoon Fender al jaren niet gezien. Daarover zei ze eerder: “Ik mis mijn kleinzoon. Ik zie mijn kleinzoon niet, dat doet zeer.”
Met zoon André is Rachel weliswaar weer on speaking terms, maar dat betekent niet dat ze kleinzoon André Jr. ook ziet. Zelfs haar zoon ziet ze momenteel weinig, zo vertelt ze in Story. ‘Dat heeft ook met deze tijd te maken en dat ik veel in Barcelona ben geweest. We bellen veel via Facetime. Maar mijn kleinzoon zie ik dan niet. We praten wel over hem, maar hij komt niet in beeld. Ik weet niet of dat de invloed van Monique is. Daar praten we niet over. Ik weet wel dat toen we met een hele groep in Rome (januari 2020, red) waren, André aan mij vroeg of ik mijn kleinzoon niet miste. Ik antwoordde: Natúúrlijk, mijn hart breekt als oma, maar als je iets niet geboden wordt en je kleinzoon is drie jaar en je hebt hem één keer gezien, anderhalf uur bij elkaar.”
Rachel vervolgt met: “Met alle respect: wat mís ik dan? Er is nooit een band opgebouwd. Laatst heb ik ook tegen André gezegd: Ik weet dat ik een heel leuke en goede vrouw voor je vader ben geweest, dat ik voor mijn kinderen een heel goede moeder ben geweest en dat ik voor mijn kleinkinderen een heel lieve oma zou zijn. Maar als me dat niet geboden wordt, dan maar niet. Ik ga mezelf niet iedere dag pijnigen omdat ik mijn kleinkinderen niet zie.’
In het vraaggesprek vertelt de weduwe ook dat geen spijt van haar bemoeienis met zijn relatie met Monique. ‘Ik heb gedaan wat ik als moeder moest doen. Ik snap dat hij als 20-jarige verliefd werd op Monique. Ze ziet er goed uit. Maar de wereld lag zo aan zijn voeten. Toen heb ik tegen André gezegd: Jullie doen elkaar tekort. Want zij wil straks huisje boompje beestje en jij bent een ondeugend jochie. Dat is wel gebleken. Ik hoef geen glazen bol te hebben om te begrijpen dat mijn kind de wereld wil ontdekken. Als moeder heb ik tegen hem gezegd: Kijk uit waar je aan begint. Jij wil haar dat huisje boompje beestje leven geven, maar er zijn te veel obstakels in je leven. En dat is bewezen. Dus eigenlijk heb ik gedaan wat een moeder hoort te doen.”
Rachel denkt ook nu nog dat ze het goede voor zoon André heeft gedaan. “Ik had de makkelijkste weg kunnen kiezen en me er niet mee kunnen bemoeien, maar ik heb de moeilijkste weg gekozen. Ik ben als moeder eerlijk geweest naar mijn zoon. Maar ik heb gedaan wat ik moest doen. Neem ik mezelf dat kwalijk? Nee. Heb ik voor mijn beurt gesproken? Misschien wel. Heb ik er achteraf spijt van? Nee. Want ik moet er niet aan denken dat het ooit fout was gegaan en dat hij zou zeggen: Waarom heb je me niet gewaarschuwd? Dat is ook opvoeden,’ zegt ze in het weekblad.