Marco Bakker mag dan al 84 jaar zijn, de bariton staat nog volop in het leven. Op het woke-gebeuren heeft hij het niet zo. ‘Je mag geen eigen mening meer hebben. Er wordt door een bepaalde groep in onze bevolking een mening opgedrongen. Dat is de “juiste” mening en als je een andere mening hebt, hoor je er niet bij. Daar maak ik me soms een beetje zorgen om. Het is op dit moment een beetje een rare tijd. Ik kom net uit Amerika en daar wordt het woord nigger gewoon gebruikt.’
Met wat voor blik kijkt Marco Bakker op zijn 84ste naar het leven vraagt de interviewer van Nieuwe Revu. Bakker: ‘Ik ben niet zo optimistisch helaas. Ik ben niet ouderwets, ik doe gewoon mee, maar ik vind dat heel veel dingen veel te snel gaan. Het moet allemaal in een razend tempo. Ik heb dat onlangs ervaren toen ik negen dagen in de Verenigde Staten was met mijn zoon Richard, die daar woont. Het is daar rush, rush, rush, alles moet snel.’
‘Er is weinig aandacht meer voor persoonlijke contacten, en dat heeft ook te maken met dat alles tegenwoordig digitaal gaat. Ik vind dat dat vaak ten koste gaat van het persoonlijke. Zo denkt mijn zoon er ook over. Mensen hadden vroeger meer tijd voor elkaar, en ook wat meer interesse in elkaar. Dat vervlakt allemaal, vind ik. Ik vind bijvoorbeeld die hele woke-toestand… Tuurlijk moeten er veranderingen plaatsvinden, maar we krijgen een revolutie en dat gaat mij iets te snel.’
Dan: ‘Ja. Ik heb discussies meegemaakt in Amerika waar zwarte mensen elkaar gewoon nigger noemen en waar dat heel gewoon is. Wij mogen dat niet zeggen en ik hoef dat ook niet, want als hen dat stoort, dan zeg ik dat niet. Dan zeg ik “de donkergekleurde medemens”. Dat interesseert me niet. Maar wat je denkt of wat je zegt, maakt niet uit. Het zijn je daden, hoe je bént. Dan maakt het mij niet uit wat je verder denkt of betekent, of hoe je seksuele geaardheid is. Dat interesseert mij geen moer. Ik ben er voor iedereen en als dat niet meer kan, dan vind ik dat heel erg.’
Marco Bakker zegt in het weekblad ook dat hij denkt dat het allemaal een beetje aan het doorslaan is. ‘De meeste mensen zijn er ook in gegroeid dat je geen Zwarte Piet meer hebt, of dat heel veel mensen daar moeite mee hebben. Dat begrijp ik best, maar dat heeft z’n tijd nodig. Het moet niet ineens allemáál. Die hele geschiedenis met Zwarte Piet, dat is geweest. En dat accepteer je of dat accepteer je niet. Maar nu moet opeens alles, alles, álles veranderd worden. En natuurlijk, de wereld leeft, de taal verandert, het leven verandert. Maar het gaat allemaal iets te snel en het is een kleine groep die daar kennelijk haast mee heeft. Ik hoor niet bij die groep.’