Heleen van Royen over seks, de band met haar moeder én de zelfmoord van haar vader

0

Heleen van Royen viert haar twintigjarig schrijverschap met Moeder, dochter, minnares. Intiemer dan ooit vertelt ze over seks, de band met haar moeder én de zelfmoord van haar vader.

Een mengeling van columns en persoonlijke verhalen, zo omschrijft Heleen van Royen haar nieuwe boek in Nooit meer slapen op NPO Radio1. Openhartig vertelde ze in het programma over de zelfmoord van haar vader. ”Ik was 13 jaar oud toen mijn vader uit het leven stapte. Mijn ouders waren net gescheiden, maar hij wilde het huis niet uit. Mijn moeder zei dat hij iets anders moest gaan zoeken, die nacht ging hij weg. Een week later bleek hij in de Sloterplas te zijn gelopen.”


Het duurde 20 jaar voor ze de emoties van haar vaders zelfmoord kon verwerken. ”Na de geboorte van mijn dochter kreeg ik een psychose. Als je een baby krijgt, denk je dat je nooit meer dood mag gaan. Je wil er altijd zijn voor je kind. Toen hakte de dood van mijn vader harder in. De psychose had zeker iets te maken met de zelfmoord van mijn vader.”

Een zelfmoord die uiteindelijk leidde tot het schrijverschap. ”Het was een soort innerlijke noodzaak om iets te vertellen. De drang om een boek te schrijven over de zelfmoord was heel sterk. Als ik zo’n geschiedenis niet had meegemaakt, was die noodzaak er misschien ook niet geweest. Mijn schrijverschap is verweven met de zelfmoord van mijn vader.”

“Mijn oom zei dat zelfmoord altijd een akte van beschuldiging is. Dat is het allermoeilijkste om te beseffen, want is het ook wel waar. Je kan niet tegen zelfmoord zijn, ieder heeft het recht om zich van het leven te ontnemen. Maar ik wil iedereen die het overweegt op het hart drukken: weet wel wat je anderen aandoet. Zelfmoord moet niet onderschat worden, want de naasten zitten er levenslang mee.”

Toch is het haar gelukt om vrede te sluiten. ”Ik was lange tijd bang voor de dood van mijn moeder. Ze was dementerende en werd een zachter persoon. We werden heel close. Van een begrafenisondernemer kreeg ik te horen dat ik mijn vader kon herbegraven. Dat heb ik ook laten doen, bij het graf van mijn moeder. Het gaf mij de macht om er zelf een einde aan te schrijven. Ik heb het verhaal voor mezelf afgesloten, door mijn ouders in hetzelfde graf te leggen.”