Prinses Margarita de Bourbon de Parme gaf afgelopen zaterdag een uitgebreid interview aan de Telegraaf over haar leven. Ook haar ex-man Edwin de Roy van Zuydewijn kwam ter sprake: “Hij moet gewoon gaan werken en niet steeds maar jammeren. Dat is zó zonde. Ik was ook ongelukkig, maar ben dat toch ook niet gebleven? Ik heb een leuk leven opgebouwd, ben dol op mijn man en kinderen. Alles is mooi. Waarom zet hij zijn leven stop en blijft hij alleen maar in het verleden hangen?” Geert Dales van The Post Online ging langs bij De Roy van Zuydewijn, die al jarenlang ‘klust en aanverwante werkzaamheden verricht’ in ruil voor onderdak en af en toe een maaltijd. En die heeft toch een heel andere mening…
“Ik moet gaan werken? Zegt ze dat? Hoe denkt ze dat ik in leven gebleven ben na de systematische vernietiging van mijn privé- en professionele leven? Geregisseerd vanuit de hoogste kringen. Een staaltje ongekend machtsmisbruik. ‘Koninklijke’ acties die mijn zakelijke carrière vernietigd hebben en van mij een sociale verschoppeling hebben gemaakt. Hoe ik dit overleefd heb zonder ooit één cent bijstandsuitkering te hebben ontvangen? Heel simpel: door hard te werken,” vertelt De Roy van Zuydewijn aan The Post Online.
Dan: “Margarita onttrok zich aan een gerechtelijke veroordeling tot het betalen van alimentatie omdat ze bij de rechter zei van een bijstandsuitkering te moeten leven. Een bijstandsuitkering! En dat komt mij vertellen dat ik werken moet? De rechters geloofden dat ze op zwart zaad zat. Een normaal mens moet dan eerst de belastingpapieren op tafel leggen. Margarita niet. Omdat ze dat naar eigen zeggen niet kon. Ze had geen individuele belastingaangifte. Die werd collectief gedaan in koninklijk huis verband. Heeft u ooit zo’n gek verhaal gehoord? De rechter ging erin mee. En dus hoefde ze geen alimentatie te betalen hoewel die plicht haar twee keer is opgelegd.”
Margarita’s ex gelooft ook niet dat zij aan de bedelstaf zit. “Ondanks haar ‘armoede’ kocht ze een tijdje later hypotheekvrij een landgoed van bijna twee miljoen euro. Met een bijstandsuitkering! En bouwde stallen voor zes paarden. Een miljoenenproject op zich. Hoe dat kan? Vier miljoen toegeschoven door mamma Irene. Via heimelijke omwegen, zodat ik er geen alimentatieaanspraak aan kon ontlenen. Zelfs mijn oude moeder werd beroofd. Ze leende Margarita een halve ton toen die aan de grond zat. Plechtig beloofde ze die 50.000 euro terug te betalen. ‘Jij bent de eerste die ik terugbetaal, lieve Meme‘. Mijn moeder en ik horen het haar nog zeggen. Nooit één cent gezien. Ook schulden aan gezamenlijke vrienden werden niet afbetaald. Zo gaat dat in ‘koninklijke’ kringen. Dat mijn moeder nu ook op een houtje moet bijten deert hen niet.”
“Nooit heeft Margarita ook maar een dag gewerkt voor haar geld. Die sieradenlijn van haar heeft met werken niks te maken. De enige die hier werkt ben ik. Voor een appel en een ei. Maar ik werk tenminste. () “Twintig jaar achtervolging door de machtigste familie van het land heeft me beroofd van mijn maatschappelijke positie, maar niet van mijn trots, moraal en arbeidsethos. Ik ga van klus naar klus en van onderdak naar onderdak. Ieder voorstel dat me weer even verder helpt neem ik met beide handen aan. Met deze handen, waarmee ik nu de kwast hanteer.