Pierre Kartners zoon Walter Kartner (60) vertelt vandaag dat zijn vader een jaar geleden te horen kreeg dat hij botkanker had. “Mijn vader kreeg toen te horen dat hij ziek was. Hij was getroffen door die enge ziekte, waarvan je de naam liever niet noemt… Ja, kanker, botkanker. Het begon met rugklachten, waarna hij al vrij snel te horen kreeg dat hij er rekening mee moest houden dat er niets meer aan te doen was. De ziekte had zich door zijn hele lichaam verspreid.”
In het nieuwe nummer van weekblad Privé vertelt Walter Kartner over het laatste, zware jaar van de wereldberoemde liedjesschrijver en onthult hij bovendien diens ware doodsoorzaak. Twee jaar geleden verdween Pierre volledig uit beeld. Aanvankelijk was het corona en de angst om dat te krijgen die hem ver weg hielden van iedereen, maar een jaar geleden werd Pierre met een andere ziekte gediagnosticeerd.
„Mijn vader kreeg toen te horen dat hij ziek was. Hij was getroffen door die enge ziekte, waarvan je de naam liever niet noemt… Ja, kanker, botkanker. Het begon met rugklachten, waarna hij al vrij snel te horen kreeg dat hij er rekening mee moest houden dat er niets meer aan te doen was. De ziekte had zich door zijn hele lichaam verspreid. Mijn vader legde zich wonderbaarlijk snel bij dat vreselijke bericht van de specialist neer – zoals hij altijd zei wanneer er iets tegenzat in het leven: ’Er zijn zaken die zijn zoals ze zijn.’”
Omdat een kans op herstel hem niet was gegeven, betekende dat vonnis ook het einde van Pierres imposante carrière. Zoon Walter: “Botkanker is een vreselijke ziekte. De pijn werd steeds heviger, al klaagde mijn vader niet. Zover als dat ging, probeerde hij wel tot het laatst zo veel mogelijk van het leven te genieten. En hij maakte ook nog wel muziek. Dan kroop hij af en toe achter zijn keyboard om liedjes te schrijven. Op zijn tablet volgde hij het nieuws, en af en toe had hij een mindere dag. Maar papa was nooit depressief. Uiteindelijk is hij gewoon thuis gestorven. Voor mij was dat een indrukwekkend moment. Terwijl ik dit vertel, hoor ik opnieuw hoe hij zijn laatste adem uitblies…”
Het complete verhaal kunt u lezen in weekblad Privé