(Beeld: Twitter)
Niet alleen voor wereldkampioen in de Formule 1 Max verstappen begint vandaag het nieuwe seizoen met de race in Bahrein, maar ook voor zijn moeder Sophie. En dat betekende de donderdag voor de race een kaarsje voor Max aansteken in bedevaartsoord Heppeneert aan de oever van de Oude Maas niet ver van haar woonplaats Maaseik. Vandaag voor de race zet een kaars op de tafel, heeft ze haar smartphone in de hand en roept ze zittend op haar vaste eetkamerstoel in stilte de engelen aan om haar zoon te beschermen en geluk te brengen. “Ik kan de kaarsjes niet meer tellen die ik heb aangestoken. Vandaar mijn geloof. Mensen weten dat intussen al, en dan denken ze: daar is ze weer met haar engelen. Maar ze hebben wel geholpen.”
Sophie, de moeder van Max Verstappen, denkt dat haar zoon bij Kelly Piquet en haar dochtertje Penelope (3) het geluk gevonden heeft dat hij heeft gemist toen hij klein was. “Kelly is natuurlijk een stuk ouder, ze heeft een kindje. Ze is bij hem ingetrokken. Het heeft een soort gezinnetje gecreëerd. En ik denk dat Max dat misschien wel ergens gemist heeft toen hij klein was. Dat hij die stabiliteit had dit jaar, heeft hem toch ook wel geholpen denk ik. Dat er iemand thuis wacht op hem.”
Sophie meent dat Max en Kelly erg goed bij elkaar passen. “Ze komt ook uit een racefamilie, ze begrijpt het allemaal. Als je ziet hoe lief hij voor haar kindje is… Voor zijn zus, voor mij. Hij heeft het hart op de juiste plaats.”
Sophie-Marie Kumpen (46) heeft zichzelf vroeger volledig weggecijferd voor de mannen in haar leven. Eerst voor haar ex-echtgenoot Jos Verstappen, ooit ook Formule 1-coureur, daarna voor hun zoon Max, die opgroeide bij zijn vader. “Er zijn veel nachten geweest dat ik lag te huilen in bed. Van verdriet, om het kind dat ik zo erg miste. Ik heb Max écht moeten loslaten. Ik ben vaak heel bang geweest dat ik hem zou verliezen.”
Vijf jaar geleden na zijn eerste Grand Prix-overwinning op het circuit van Barcelona noemde Sophie haar Max nog ‘mijn kleine jongen in een interview, maar kleine jongens worden groot en wereldkampioen Formule 1. Vijf jaar later, voor de allesbeslissende race in Abu Dabhi, stuurde ze haar zoon nog een berichtje. “Lieve Max, wat de uitkomst ook gaat zijn, jij bent mijn kampioen, je verdient die titel. Je maakt de F1 weer zo spannend. Blijf zo doorgaan en geef nooit op. Je grootste fan, mama.”
Net zoals heeft ze voor de race in Bahrein een kaarsje voor Max aangestoken in bedevaartsoord Heppeneert aan de oever van de Oude Maas niet ver van haar woonplaats Maaseik. Een race van haar zoon kijkt ze het liefst thuis in haar woonkamer waar ze vasthoudt aan haar ritueel. Een kaars op de tafel. Smartphone in de hand. En zittend op haar vaste eetkamerstoel en in stilte de engelen aanroepend.
Maxs moeder mag dan niet in een God geloven, ze gelooft wel in engelen. “ik kan de kaarsjes niet meer tellen die ik heb aangestoken. Vandaar mijn geloof. Mensen weten dat intussen al, en dan denken ze: daar is ze weer met haar engelen. Maar ze hebben wel geholpen.” Die engelen roept ze, thuis op haar vaste eetkamerstoel, met haar vaste vriend op de bank, ook vandaag weer aan.
Sophie Klumpen was nog maar 23 jaar oud toen zij het leven schonk aan haar zoon, die ze volmaakte versie van haar zelf en vader Jos noemt. Zij was succesvol in het karten, en Jos maakte het in de F1. Sophie – binnenhuisarchitecte van opleiding – was 21 toen ze stopte met topsport. Ze koos voor haar huwelijk. Toen ze die keuze maakte had ze een topaanbieding op zak van de Formule Opel Lotus.
“Jos en ik zagen elkaar zó weinig, dat ik voor m’n huwelijk koos. Nu denk ik wel eens: ‘Wat als?’ Toen ik de keuze voor Jos maakte, heb ik ‘nee’ gezegd tegen een topaanbieding van de Formule Opel Lotus. Wat als ik ‘ja’ had gezegd? Ik was goéd destijds. Al weet ik óók: dan had ik Max en Victoria niet gehad. De droom die ik zélf heb moeten opbergen, realiseert Max nu in mijn plaats. Dat voelt goed. De offers zijn niet voor niks geweest. Want offers: die hebben we allemáál gebracht.”
Nadat ze stopt met karten krijgen zij en Jos al snel twee kinderen, Max en Victoria. Het koppel woont in Monaco, baadt in rijkdom. Het leven lacht hen toe. Maar de scheiding, in 2006, zette dat leven op z’n kop. Max was acht, zijn zus Victoria zes. Victoria zou bij Sophie blijven. Max bij Jos. Jos bleef racen, Sophie vond een baan het OCMW in Maaseik, de Vlaamse equivalent van onze sociale dienst.
Het is een harde periode voor moeder Sophie. Ze ziet haar zoontje nog maar weinig. Zijn eerste internationale successen in de kart en de Formule 3 volgt ze op verre afstand. “Ik heb dat ontzettend moeilijk gevonden. Maar ik wist óók: als we echt die grote droom van Max wilden najagen, dan was hij beter af bij Jos. Ik heb daar een knop voor moeten omdraaien. Er zijn veel nachten geweest dat ik lag te huilen in bed. Van verdriet, om het kind dat ik zo erg miste. Ik heb Max écht moeten loslaten. Ik ben vaak heel bang geweest dat ik hem zou verliezen.”
Maar Max vergeet zijn mama niet. Hou ouder hij wordt, hoe vaker hij bij haar aan de deur staat. Als hij 18 wordt en zijn rijbewijs wil halen neemt hij rijles bij zijn moeder. ‘Ik wil dat met jóu doen, mama.’ Sophie voelt dat ze haar plek als moeder in zijn leven terug krijgt.
Sophie beseft dan al jaren dat het hele leven haarzelf en (ex)man Jos in het teken van Max gestaan. Soms voelt ze zich schuldig naar dochter Victoria. “Het moet voor Victoria niet altijd gemakkelijk geweest zijn om in de schaduw van haar broer te staan. () Victoria was als kind héél goed in karten. Wat als Jos in háár evenveel had geïnvesteerd als in Max? Ze had het heel ver kunnen brengen, want ik denk dat ze beter is dan ik. Ik had het fantastisch gevonden. Als een vrouw iets kan betekenen in de autosport, is dat toch nog altijd straffer dan wanneer een man dat doet. Alleen, het is anders gelopen.”
(bron De Limburger, L1 e.a.)