Na de zelfdoding van zijn vader, acteur Antonie Kamerling (44) wilde zijn zoon Merlijn Kamerling (21) tien jaar lang niets over zijn vader weten. Of zoals hij zegt: ‘Voor veel mensen was hij een idool, ik schaamde me juist voor hem’
Het is 6 oktober 2010 als de dan 11-jarige Merlijn Kamerling door moeder Isa Hoes wordt weggestuurd naar een vriendje nadat zij bij thuiskomst een briefje met de tekst ‘Bel de politie, zoek me niet’ op de keukentafel vindt. Isa zegt tegen Merlijn dat ze er alles aan gaat doen om zijn vader te redden. ‘Ik ben naar dat vriendje toe gerend, en toen ik weer terugkwam, stond het voor ons huis vol met politie en ambulance’, vertelt Merlijn oer die dag in een interview met de Volkskrant aan aanleiding van het verschijnen van zijn boek Nu zie ik je.
Merlijn Kamerling: “Die flitsen staan in mijn geheugen gegrift. Als ik terugdenk aan die dag, zie ik eigenlijk alleen maar blauwe zwaailichten. Ik denk daar iedere keer weer aan als ik ’s avonds door de stad loop en een zwaailicht zie.”
Op de vraag Begreep je meteen dat je vader het zelf had gedaan? antwoordt Merlijn in de krant: ‘Dat weet ik eigenlijk niet… Gek. Je stelt een heel goede vraag, waar ik gewoon geen antwoord op heb. Ik denk dat ik alle herinneringen aan die dag nog steeds een beetje weg probeer te stoppen. Misschien dat ik een keer EMDR-therapie moet doen om ze terug te halen. Ik heb daar wel over nagedacht voor mijn boek Nu ik je zie, waarin ik op zoek ga naar wie mijn vader was. Maar zo’n sessie was daarvoor niet nodig, dus toen dacht ik: dan stel ik dat nog even lekker uit. Ik hoef niet alles in één keer te doen. Ik weet nog wel dat ik eerder die dag golfles had. In de auto op weg naar huis probeerde mijn moeder steeds mijn vader te bellen, maar die nam maar niet op. Toen heeft ze me voor de eerste keer verteld dat het niet zo goed met hem ging. Daarover hadden we het eerder nooit gehad.’
In de afgelopen jaren heeft Merlijn door het kijken van films waarin Antonie speelt en gesprekken met familie en vrienden zich een beeld te vormen van zijn vader. “De weinige herinneringen die ik wel had, waren namelijk niet zo leuk. Hij heeft me wel eens op blote voeten en in badjas naar school gebracht, waar hij in de aula piano ging spelen. Dat vond ik heel vervelend. Ik voelde me dan voor lul gezet.”
Wat Antonie nooit geweten heeft is dat zijn vader manisch depressief was. Wel vroeg hij zich vaak af waarom zijn vader zich zo gedroeg. “Voor veel mensen was hij een idool. Ik schaamde me juist voor hem.”
In het boek Nu ik je zie verhaalt Merlijn over hoe een vriend van zijn vader hem vertelt dat heel veel kinderen juist op school wilden overblijven, vanwege het pianospel van zijn vader. In zijn interview met de Volkskrant zegt: “Ik voelde me ineens heel schuldig omdat ik zoveel jaar boos op hem was geweest vanwege dat rare gedrag. Toen pas durfde ik toe te geven dat hij ook een hartstikke leuke vader was.”
De titel Nu ik je zie van het boek is een directe verwijzing naar het boek dat zij moeder Isa Hoes schreef over haar leven met Antonie Kamerling. Ze deelde de twee boeken, zij aan zij, op Instagram, zij aan zij.