Als we Johan Derksen moeten geloven dreigde zijn baas bij Talpa, John de Mol, met rechtszaken als de ploeg van Vandaag Inside na de kaarsrel over zou stappen naar de publieke omroep. “John de Mol schoof me mijn contract onder de neus: ‘Wat er ook gebeurt, jullie gaan níét naar de openbare omroep.’ Als ik dat wel zou doen, voegde hij eraan toe, maakte ik dertig gezinnen met studerende kinderen werkloos. Ik had niet zoveel keus: als De Mol een klacht had ingediend, had hij de rechtszaak altijd gewonnen.”
Over de grens, in het weekblad Humo legt Johan Dersken de Vlamingen nog maar eens uit waarom hij zijn kaarsverhaal op tv vertelde. “In Nederland zijn de laatste tijd veel mensen met pek en veren besmeurd wegens ongewenste intimiteiten. De talkshows zaten iedere avond vol met lieden die er schande van spraken. Toen dacht ik: hebben al die schijnheilige mensen die zo graag willen deugen dan zelf nooit een misstap begaan? Ik wilde me kwetsbaar opstellen en heb heel spontaan een incident opgerakeld van vijftig jaar geleden. Alleen wist ik halverwege het verhaal niet meer precies hoe het afgelopen was. Maar er zit een miljoen mensen te kijken, dus je moet er wel een eind aan breien. Ik heb een beetje geïmproviseerd, helemaal in de sfeer van ons programma, en dat was fout.»
“Kijk, ik word gevraagd om een mening te geven. Ik zit daar niet om een of ander hoger doel te dienen, maar om mijn geld op te strijken. Tot mijn 49ste heb ik voor een journalistenloon moeten werken, bij ‘Vandaag Inside’ begon ik voor 50.000 euro in de maand. Maar ik ben niet ongevoelig voor geld. Ik heb drie kinderen, en net als alle jonge mensen hebben die de grootste moeite om een huis te kopen. Het is de enige reden waarom ik hier zit: om mijn kinderen te helpen en mijn hobby’s te financieren. Rijkdom interesseert me niks.
Derksen is ook niet te beroerd om onze zuiderburen nog even precies te vertellen waarom de rel ging. “Uiteraard keur ik seksueel geweld af. Maar er was nauwelijks iets gebeurd: het was een dronkenmanstoestand. Die mevrouw lag te wachten op een beurt, maar viel in slaap. Dus liep ik gefrustreerd de deur uit. Maar niet alvorens eerst die kaars tussen haar benen te hebben gezet. That’s all. Niet netjes, maar zo is het gebeurd. Op slag voelde de hele wokegemeenschap zich gekwetst. De reacties op sociale media werden steeds grotesker, zonder dat de context er nog toe deed. Binnen een dag werden mijn radioprogramma’s, mijn eigen bluesfestival én mijn theatertour gecanceld. Plots was ik al mijn hobby’s kwijt. Voor een nietszeggende jeugdzonde van vijftig jaar geleden!»
Als HUMO zegt ‘met dat cancelen valt het wel mee: ‘Vandaag Inside’ gaat alweer vrolijk door, mét jou’antwoordt Derksen met: “Omdat we als best bekeken talkshow van Nederland een echte money machine zijn voor Talpa. Dat ik eventjes gestopt ben, komt omdat ik me in de steek gelaten voelde door Talpa. Terwijl heel Nederland tegen mij was, stuurden zij een persbericht uit dat ik diezelfde avond nederig mijn excuses zou aanbieden. Nou, dan val ik nog liever ter plaatse dood. Als ik met de rug tegen de muur sta, verwacht ik dat mijn werkgever achter me staat.
“Een dag later al stond de publieke omroep bij me op de stoep: zij wilden het programma overnemen. Dat wilde Talpa natuurlijk niet. John de Mol schoof me mijn contract onder de neus: ‘Wat er ook gebeurt, jullie gaan níét naar de openbare omroep.’ Als ik dat wel zou doen, voegde hij eraan toe, maakte ik dertig gezinnen met studerende kinderen werkloos. Ik had niet zoveel keus: als De Mol een klacht had ingediend, had hij de rechtszaak altijd gewonnen.»
Derksen als slachtoffer? “Helemaal niet, hoor. Ik ga niet zielig doen. Tijl Uilenspiegel zei het al: ‘Ze hebben een hekel aan mij, maar ik heb het er zelf naar gemaakt.’ Ik begrijp best dat sommige groepen tegen me zijn. Iedere avond rijd ik anderhalf uur naar de studio, en anderhalf uur terug – toegegeven, met een chauffeur, ik kan lekker slapen (lacht). Maar dat doe ik niet als ik politiek correct moet zijn en om de hete brij heen moet dansen. Dan zou ik de kijker minachten, en dat wil ik niet.”
Waarom liggen excuses zo moeilijk? luidt de vraag van Humo. “Ik laat me niet souffleren door een paar linkse dames van de wokegemeenschap. Ik dénk er nog niet aan. Voor mijn doen ben ik redelijk door het stof gegaan. Op mijn manier heb ik drie avonden naeen mijn excuses aangeboden: dat het absoluut niet mijn bedoeling was om mensen te kwetsen die zulke dingen hebben meegemaakt.»