Jan Smit en zijn vrouw Liza
Bijna een jaar geleden belandde Jan Smit in een burn-out en ging in therapie. “En dat doe ik nog steeds, ’t geeft me houvast,” vertelt de zanger die inmiddels weer dat hij lange tijd tekort heeft geschoten naar vrouw en kinderen en dat hij dat compenseerde met het kopen van dure cadeaus voor kroost en vrouw Liza.
“Aanvankelijk zag ik dat als een mislukking. Dat iemand mij moest oprapen omdat ik zo zwak was en het niet alleen kon. Maar ik kan het iedereen alleen maar aanraden, ook preventief. Met iemand praten over dingen waar je tegenaan loopt in het leven, lucht ontzettend op. En het hoeft niet altijd negatief te zijn, gewoon een uitlaatklep hebben kan voldoende zijn,” zegt zanger Jan Smit in een vraaggesprek met het Vlaamse weekblad Dag Allemaal.
Jan Smit merk inmiddels het verschil thuis. “Heel goed. Voorheen voelde ik wel dat ik tekortschoot en dat compenseerde ik dan met cadeautjes. Een tricot van Bayern München voor Senn, die gek is van voetbal. Leuk, maar hij vindt het nog veel leuker dat ik nu op zaterdagochtend meega naar zijn voetbalmatch en dat er ook twee vriendjes kunnen meerijden. Zelfs als ik om 4 uur ’s nachts thuiskom – zoals afgelopen vrijdag – om 8 uur ’s morgens sta ik naast de andere vaders in de kantine te rillen van de kou. En als Senn gescoord heeft, mag hij een stroopwafel gaan halen. Vroeger ging Liza mee of mijn schoonvader en vertelde hij me via FaceTime: “Papa, ik heb gescoord!” Nu zie ik hem die goal met eigen ogen maken.
En dat is zelfs na zo’n korte nacht, zo vertelt hij, niet zwaar voor de zanger. “Nee, Senn die naar mij lacht, daar haal ik alleen maar energie uit. En dan zijn er ook Emma (10) en Fem (14). Fem is stilaan een vrouw aan het worden, ze denkt zelf dat ze al 24 is. (lacht) Wat ik met hen heb gemist, kan ik nooit meer inhalen. Ik kan alleen maar extra genieten van de tijd die ik nu met hen kan spenderen.
Voor vrouw Liza was het wel even wennen dat hij ineens zo veel thuis was, vertelt de zanger in Dag Allemaal. “Je gaat van honderd naar nul, hé. Vooral voor mij was het even acclimatiseren. In eerste instantie voelde ik me nutteloos. Ik werd er onrustig van. Maar door me over te geven aan de realiteit, kreeg ik weer een normale relatie. Ik maak het ontbijt, we gaan samen fietsen of de hond uitlaten… Doordat we weer meer dingen samen doen, groeien we vanzelf weer dichter naar elkaar. Ik ben echt aan het genieten. Zo meteen ga ik met Liza naar het tuincentrum, want onze tuintafel heeft het begeven, straks ga ik nog even sporten.