(Beeld: You Tube)
Jacques d’Ancona bereidt zich op zijn 84ste voor op zijn dood. De locatie staat vast, de muziek is uitgezocht en met de adressenlijst is de nog altijd werkende theaterrecensent nu bezig. Desnoods zegt hij neemt hij zelf het heft in handen. “Er niet meer toe doen of mijn geestesvermogen zien wegkwijnen zijn voor mij redenen om het heft in eigen hand te nemen.”
In Panorama vertelt Jacques D’ Ancona, op zijn 84ste nog altijd actief als theaterrecensent dat hij hoopt nog veel ouder te worden, maar dat hij al bezig is alles te regelen rond zijn toch naderend einde. “Tegelijkertijd ben ik realistisch en is veel voor mijn afscheid al geregeld. De locatie staat vast, de muziek is uitgezocht en met de adressenlijst ben ik nu bezig. Mijn man Hans Langhout helpt me daarbij. Hij is onlangs de uitvaartzorg ingegaan; blijkt daar aanleg voor te hebben. Hij huilt niet mee met families, maar focust zich op de wensen van nabestaanden. Wel of geen cake, de kleur van de bloemen, dat soort zaken.”
D’Ancona’s eerste vriend Dick werd dood aangetroffen in huis, zijn tweede vriend Henny overleed aan aids en huidige liefde Hans kwam met de schrik vrij na een auto-ongeluk in 2013. D’Ancona moet er niet aan denken dat zijn Hans te verliezen vertelt hij in het weekblad. “Hans is dertig jaar jonger, dus in principe overleeft hij mij. Maar inderdaad, ook hij kan op een dag in de vangrail belanden. Ik moet er niet aan denken een derde partner te verliezen. Dat zou mij eindeloos verdriet bezorgen. Op mijn leeftijd heb ik me aangesloten bij de NVVE (Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde, red.), de club waar ook Paul van Vliet en mijn vaders achternicht Hedy d’Ancona toe behoren. Ik heb geen pil in huis, maar vind wel dat ik het recht moet hebben om zelf te beslissen waar en wanneer ik eventueel het leven beëindig. Dat is iets anders dan euthanasie, waarvoor uitzichtloos en ondraaglijk lijden vereist zijn.”
Hoewel Jacques D’Ancona hoopt nog een tijdje te kunnen leven maar tegelijkertijd weet hij ook wanneer hij zijn het leven zou willen beëindigen? “Er niet meer toe doen of mijn geestesvermogen zien wegkwijnen zijn voor mij redenen om het heft in eigen hand te nemen. Ik zou het verdomde jammer vinden als ik niet meer in staat zou zijn stukken te schrijven, speeches te houden of openingen te doen. Dat zou mij een stuk achterop brengen en de vraag kunnen opleveren hoe ik daar in de praktijk iets aan kan doen. Ik pak in mijn leven graag verantwoordelijkheid. Al hoop ik wel dat dit moment nog heel ver weg is. Mijn vader was van 1902 en werd 70, mijn moeder van 1907 en werd 65. Ik ben van 1937 en heb op m’n 84ste het gevoel dat ik nog wel een tijdje mee kan.”