Olympisch zwemkampioene Inge de Bruijn heeft in haar jeugd heeft ze met haar moeder, broertje en zusjes in een Blijf Van Mijn Lijf-huis gewoond. Ze moesten vluchten voor een vader die thuis voor een onveilige situatie zorgde. De vader van de zwemster had losse handjes.
Als ervaringsdeskundige kan zij vanuit eigen ervaring en nare herinneringen praten en zich goed verplaatsen in de situatie van vergeten kinderen. Ze is dan ook ambassadeur geworden van de Stichting Het Vergeten Kind. Inge de Bruijn: “Er zijn drie dingen heel belangrijk voor een kind en dat zijn liefde, veiligheid en structuur. Bij ons thuis was er sprake van huiselijk geweld. Gelukkig koos mijn moeder voor het geluk van haar kinderen en haarzelf en zijn we destijds gevlucht naar een Blijf Van Mijn Lijf-huis. Als ambassadeur van Het Vergeten Kind wil ik ervoor strijden dat zoveel mogelijk kinderen zich geliefd en veilig voelen,” aldus Inge de Bruijn.
Inge heeft zelf een bewogen kindertijd gehad. Het was thuis niet veilig. Ze was acht toen ze met haar moeder, tweelingzusje, oudere zus en jongere broer naar een Blijf Van Mijn Lijfhuis* zijn gevlucht. Ze is heel erg trots op haar moeder: “Mijn moeder verdient een standbeeld. In haar eentje heeft ze vier kinderen opgevoed. Geef nooit op, was haar credo.” In de jaren voor haar grootste successen heeft Inge vaak aan deze woorden van haar moeder gedacht. Vooral op momenten dat ze er even doorheen zat. Haar moeder’s vertrouwen en woorden gaven haar kracht en het geloof dat ze de wereld aan kon. Dat gevoel wil Inge nu als ambassadeur van Het Vergeten Kind geven aan kwetsbare kinderen bij wie het thuis niet veilig en fijn is.
Het contact met haar vader had Inge, die acht jaar was toen ze in het blijf-van-mijn-lijfhuis zat, werd verbroken. Tijdens haar zwemcarrière probeerde hij contact met Inge op te nemen, maar zij weigerde dat. Jarenlang zweeg Inge over haar ellende. Pas nadat ze later door een toenmalige Turkse vriend werd mishandeld, besloot ze open kaart te spelen. ‘Ik was in Turkije toen mijn ex mij bont en blauw sloeg,’ vertelde Inge in het blad Helden. ‘Ik lag op de grond. Mijn zus belde toevallig en hij beweerde dat er niets aan de hand was. Een dag later heb ik de relatie beëindigd en kwam ik terug naar Nederland. Op aanraden van mijn zus heb ik toen mijn verhaal verteld. Op die manier kon ik ermee afrekenen.’