Hans Kazàn (67) mag dan geboren zijn als Hans Mulders die naam wil hij niet meer horen. Of zoals de in Spanje wonende goochelaar zelf zegt: “mijn naam veranderen en het contact verbreken met mijn ouders hebben ze in mijn optiek verdiend door de manier waarop ze zich destijds gedroegen.” Het was ook het begin van een bizar dubbelleven.
‘Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een dubbelleven lijd. Aan de ene kant heb je de vrijetijds-Hans die prima zonder mensen kan, aan de andere kant de man die lezingen geeft en mensen een leuke avond wil bezorgen. In beide gevallen ben ik echter wel een echte Kazàn en niet meer Hans Mulders, zoals mijn ouders me ooit hebben genoemd. Al op de middelbare school zette ik boven elk proefwerk mijn nieuwe achternaam op het vel en daar maakte niemand een probleem van. Inmiddels staat het ook officieel in mijn paspoort. Mijn naam veranderen en het contact verbreken met mijn ouders hebben ze in mijn optiek verdiend door de manier waarop ze zich destijds gedroegen,”zegt de goochelaar in een openhartig vraaggesprek met Nieuwe Revu.
Afscheid nemen van zijn ouders was voor Kazàn dan ook niet moeilijk. “Tuurlijk, het blijven mijn vader en moeder, maar door mij op de wereld te zetten zijn ze de verplichting aangegaan om me zo goed mogelijk te begeleiden naar volwassenheid. Een kind heeft die verplichting andersom niet. Dankbaar zijn voor het eten dat ze me gaven? Hoezo? Ik heb er toch niet om gevraagd om geboren te worden? Dat is hun keuze geweest.”
Kazàn weet ook nog als de dag van gisteren waar het definitief spaak liep tussen hem en zijn ouders. “Het liep uiteindelijk spaak tussen ons toen Wendy in mijn leven kwam en ze haar nooit positief wilden ontvangen. Voordat ik haar kende, was ik een zeer ongelukkig kind dat zich nergens thuis voelde en buitengesloten was van de wereld. Pas toen zij in mijn leven kwam, dacht ik: godzijdank, eindelijk iemand die me begrijpt. Mijn ouders zagen dat helaas niet en het botste. Als je bij mij iets niet moet doen, dan is het iets negatiefs zeggen over Wendy. Dan krijg ik Dracula-tanden en bijt ik. Een reden waarom mijn ouders zich zo opstelden, heb ik nooit gekregen, maar ik trok al vrij snel mijn eigen plan. Drie maanden voor Wendy’s achttiende verjaardag trouwden we en dacht ik: de groeten!’