Estelle Cruijff zegt dat ze als geen ander weet wat liefdesverdriet is. De hartenpijn was zelfs zo erg op een gegeven moment dat de de ex van Ruud Gullit en Badr Hari professionele hulp zocht…
“Ik heb weleens in een bepaalde periode van m’n leven hulp gezocht. Dat luchtte zo op. Om eindelijk eens met iemand te praten die beroepsgeheim heeft. Ik durfde nooit te praten, altijd bang dat het verkeerd terecht zou komen, waardoor ik heel gesloten was. Therapie heeft me goed gedaan. Ik leerde daar om anders te kijken naar wat me veel pijn heeft gedaan. Dan kan je er vervolgens ook anders mee omgaan. Want je kunt niet veranderen wat er is gebeurd, wel hoe je ernaar kijkt. Iedereen heeft weleens hulp nodig, of het nou na een beroving is, een scheiding of iets vreselijks uit je jeugd, maakt niet uit. Dus als ik ergens mee zit of iets doet me pijn, vraag ik hulp. Zodat ik niet langer een last op mijn schouders draag, want het leven is al zwaar genoeg,” zegt ze in een interview met Vrouw
“Heel veel dingen kan ik niet benoemen, omdat dat te zwaar voor mij is om te vertellen. Maar ik kan wel zeggen dat ik periodes in mijn leven heb gehad die mijn hart in duizenden stukken hebben gebroken. En dat ik het gevoel had dat ik ze zelf bij elkaar moest rapen. Ja, heel eenzaam ook. Ik weet in ieder geval wat liefdesverdriet is.”
Het beeld dat mensen van haar hebben, zo zegt ze tegen Vrouw -een vrouw die een luxeleventje met sushi en champagne leidt- klopt van geen kanten volgens Estelle. “Er wordt vaak een eenzijdig beeld van mij geschetst, en dat ben ik totaal niet. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van sushi en champagne, maar vooral van andijviestamppot en een gehaktbal. Ik ben meer het type kippensoep en draadjesvlees. Dus ik denk dat ik chiquer word neergezet en in werkelijkheid burgerlijker ben. Verder denk ik dat mensen mij niet zo goed kunnen peilen. Dat heb ik ook niet toegelaten. Ik heb nooit de behoefte gehad om het tegendeel te bewijzen van het beeld dat men van mij heeft. Want ik leef namelijk niet om iets te bewijzen. Ik leef voor mezelf en de mensen om me heen, zij weten wie ik ben. Verder maakt het me niet uit wat een ander van me vindt. Als ik alles zou moeten geloven wat er over me is geschreven, zou ik intussen onder een grafsteen liggen van ellende.”
het leven van Estelle, zo concludeert het blad, bevat genoeg stof voor een autobiografie. en die komt er misschien ook wel. “Genoeg voor een encyclopedie, haha! Ik heb inderdaad veel meegemaakt; heel veel leuke dingen maar ook héél veel verdrietige dingen. Ik denk dat mijn leven echt spraakmakend is geweest. Dat boek gaat er zeker een keer komen. Sterker nog: ik denk dat het meteen verfilmd gaat worden. Het wordt alleen wel een heel lange film, haha! Ik denk dat het goed voor me zou zijn om alles een keer van me af te schrijven. Dat als ik alles op papier zet, het oplucht. Het mijn ziel opruimt, lucht geeft. En als je lucht krijgt, heb je weer ruimte voor nieuwe dingen. Het kan therapeutisch zijn.”