De kinderen van Dan Karaty begrepen er niets van (Beeld: RTL -inzet Instagram)
Dan Karaty (44) vertelt voor het eerst waarom hij maandenlang van de aardbol leek te zijn verdwenen. Hij was ziek, maar niemand wist tot vandaag wat hem mankeerde. Nu blijkt dat Dan Karaty op een ochtend ineens blind wakker werd!
Dan Karaty vertelt zijn verhaal vandaag op de pagina Privé in De Telegraaf. het is het verhaal over een vreselijke periode die hij eerder dit jaar beleefde. De wereldberoemde choreograaf zelf heeft het in de krant zelfs over het engste moment uit zijn leven…
“Een paar maanden geleden voelde ik mij een paar dagen achter elkaar niet zo goed en ergerde ik me aan kleine dingetjes”, zegt Karaty in de krant. “Mijn linkeroog straalde ineens vreselijk veel pijn uit. Het was zo heftig, dat ik er haast aan onderdoor ging.
“Het breekpunt kwam toen ik op een ochtend helemaal niets meer kon zien door dat oog. Het was compleet donker, ik werd blind wakker! Daarop ben ik in het ziekenhuis terechtgekomen. Ik zat daar in een kamertje en vroeg: ’Even voor de duidelijkheid, ik ga op een zeker moment wel weer kunnen zien, toch?’ Daarop gaf de dokter aan zich eerst maar eens te willen richten op het überhaupt redden van het oog.”
Karaty leefde tussen hoop en vrees. “Toen ik dat hoorde, viel ik bijna van mijn stoel. Twee dagen eerder speelde ik nog golf en spelletjes met mijn kinderen, nu stond ik ineens voor het moment waarop mogelijk mijn linkeroog zou moeten worden verwijderd. Naast het ontdekken van de auto-immuunziekte bij ons zoontje in zijn babytijd, was dit het engste moment uit mijn leven.”
“In het begin was er echt sprake van levensgevaar en werkten al die specialisten, met ieder een eigen mening, aan mijn bed zeer beangstigend. We hebben nog steeds geen idee wat de oorzaak van mijn klachten is en daarom hang ik er ook nog geen label aan. We kunnen nog niet zeggen wat er aan de hand is. Het gaat langzaamaan weer de goede kant op, zegt Dan in de krant. “De doktoren, die fantastisch werk hebben verricht, zijn er vrij zeker van dat ik mijn oog niet zal verliezen. Maar zien kan ik er nog niet mee. We zijn nu de weg ingeslagen om ook mijn zicht weer terug te krijgen. Op dit moment kan ik nauwelijks iets waarnemen, maar ik zie al wel weer wat lichtflitsen en schaduwen. Elke dag boeken we iets meer progressie.”
Kinderen Quinn en Daniel begrepen er niet van. Dan: “Zij zijn zo gewend dat ik alles met ze doe – van rennen tot fietsen, basketballen en alles daar tussenin – maar nu kan ik ineens niets meer. Dat voelde vreselijk en maakte hen bang.”
Dan voelt zich nu een stuk beter: “Zeker wanneer je bedenkt waar ik vandaan kom. Vergeleken met een paar weken geleden ben ik erg opgelucht. De angst dat het helemaal mis zou gaan is weg en het voelt fijn om langzaamaan weer terug te gaan naar normaal, ook voor mijn vrouw en kinderen. Terug naar het leven dat we hadden, voordat ik vanuit het niets in kritieke toestand kwam te liggen.”