(Beeld: VTM)
Carmen Pfaff (67) zit al sinds februari in lockdown: “Een maand voor het virus uitbrak, heb ik een dubbele longontsteking opgelopen”. Het contact met kleinkinderen Keano, Liam, Shania, Kenji, Bruce en Fay staat dan ook sinds corona op een laag pitje. “Ik ben een risicopatiënt, en op 24 maart word ik 65. Meer dan ooit sta ik stil bij de eindigheid van het leven.”
Carmen Pfaff vertelt in het Vlaamse weekblad Primo hoe ze de coronatijd beleeft. “Ik heb te doen met mijn oogappels. Door de strenge coronaregels moeten ze toch een stuk van hun jeugd missen. Gelukkig hebben Keano, Liam, Shania, Kenji, Bruce en Fay examens. Omdat ze moeten studeren, hebben ze tenminste iets om handen om hun gedachten te verzetten. Er zitten een paar bollebozen tussen, maar ik ben fier op al mijn kleinkinderen. Ook hun ouders zorgen ervoor dat ze bij de pinken blijven. ‘Dat moet je nu toch vanbuiten weten’, hoor ik Debby, Kelly of Lindsay weleens tegen hun kroost zeggen. De hoofdstad van een land is iets wat ‘de jeugd van tegenwoordig’ nogal makkelijk eens opzoekt. ‘Je moet niet onthouden wat je op Google kan vinden’, luidt dan de rebelse redenering. Ze zeggen dat je voor je kleinkinderen minder streng bent dan voor je kinderen. Wel, daar is geen letter van gelogen…”
Zien doet Carmen haar kleinkinderen iet. “Geen enkele door de virologen toegelaten bubbel is groot genoeg om nauw contact te onderhouden met de kleinkinderen. Elke dochter heeft al een gezin van vier. Noodgedwongen houden we dus contact via videobellen. ‘Amaai, ik zie er niet uit’, is dan altijd het eerste wat ik zeg. (lacht) Normaal doe ik altijd lippenstift op wanneer ik naar de supermarkt ga. Achter een mondmasker zie je dat natuurlijk niet. ‘Mama, je moet dat blijven doen’, zegt Kelly altijd, ‘want dat is je fierheid’. Enfin, het is eigenlijk geen lippenstift, maar roze lippenbalsem. Geen kat die het ziet, maar het is het idee dat telt. Ik hoop alleszins dat de coronacrisis snel achter de rug is.”
Dan: “Zelfs het Nee, het zijn rare tijden waarin we leven. Door COVID-19 begin ik precies ook meer na te denken. Op 24 maart 2021 word ik 65. Meer dan ooit sta ik stil bij de eindigheid van het leven. Sinds corona genieten we allemaal een beetje met de handrem op. En zelfs als je de post uit de brievenbus haalt, moet je je handen wassen. Dat is waarschijnlijk iets dat mijn achterkleinkinderen nooit zullen begrijpen. Toekomstmuziek, maar toch, want de tijd vliegt. Het jongste kleinkind is 13, maar Shania wordt bijvoorbeeld volgende zomer al 21. De tijd gaat snel. Enkel corona verdwijnt niet snel genoeg.”
Zelfs het Kerstfeest wordt door Carmen in mineur gevierd. “Onze familie staat bekend om hun gezellige familiefeesten, maar groots vieren zit er dit jaar niet in. Tenzij je single bent, mag je maar één iemand bij je thuis uitnodigen voor Kerstmis of Nieuwjaar. Dat is weer typisch Belgisch … Want hoe kan je nu maar één iemand uitnodigen? Jean-Marie zou dus bijvoorbeeld bij een van onze dochters mogen gaan eten. Maar ik moet dan alleen thuiszitten? Of bij een van onze andere kinderen gaan vieren? Hallo? Nu ja, ik ben een risicopatiënt, dus ik wil het ook niet gaan zoeken. Een maand voor het coronavirus uitbrak, heb ik een dubbele longontsteking opgelopen. Los van af en toe eens naar de supermarkt gaan, zit ik eigenlijk al sinds februari in lockdown. Ik klaag niet, maar ik kan toch ook niet wachten om de kleinkinderen nog eens vast te pakken en stevig te knuffelen,” zegt ze in Primo.