Carice van Houten is deze maand hoofdredactrice van de glossy Jan. In haar editorial legt zij uit hoe zij veranderde van een conflictvermijdende, introverte allemansvriend. Een actrice met veel privileges tot een een zeer bezorgde moeder, die net als ieder ander leeft in een gemankeerd, onhoudbaar systeem waaraan we allemaal verslaafd zijn geraakt en dat ons niet beschermt. En een vrouw die soms een snelweg blokkeert. ‘Liever blokkeer ik de weg in m’n Gucci, dan over tien jaar iedereen foetsie’
In haar editorial in JAN schrijft Carice: “Twee jaar geleden was ik een conflictvermijdende, introverte allemansvriend. Een actrice met veel privileges. Een vleesetende veertiger met een koopverslaving die een leegte in haar leven probeerde te vullen met spullen, kleding en esthetiek. Die interior designer wilde worden, of de ‘Europese Gwyneth Paltrow’ en zonder schaamte in een vliegtuig stapte. Niet bepaald het cv van een klimaatactivist.
Lang stopte ik m’n kop in het zand en wentelde ik me comfortabel in mijn privileges. Ik was bevoorrecht genoeg om het leed van de wereld van me af te kunnen schudden wanneer ik wilde. Ik maakte grapjes over global warming. Ik durfde het gewoon niet onder ogen te zien. Tot ik het beest begin dit jaar in de bek keek. De realiteit was hard. Het gevaar is reëel. De ongelijkheid is misselijkmakend. De klimaatonrechtvaardigheid legt nog veel meer vormen van onrecht bloot, zoals racisme, kolonialisme en seksisme. Ik kan en wil niet meer wegkijken. De tijd dringt en ik ben niet alleen op deze wereld. Bovendien heb ik een kind, dat later graag papa wil worden. Ik heb me enorm beschaamd en naïef gevoeld dat ik me zo laat pas ben gaan uitspreken, maar mijn bewustzijn is vergroot. Veranderen is mogelijk.
Tegenwoordig ben ik vegetariër, ik vlieg zo min mogelijk, maar drink nog altijd melk in mijn thee, bezit nog leren (Gucci)jasjes, heb een iPhone en rijd een (elektrische) auto. Ik ben geen heilige. Ik ben vooral een zeer bezorgde moeder, die net als ieder ander leeft in een gemankeerd, onhoudbaar systeem waaraan we allemaal verslaafd zijn geraakt en dat ons niet beschermt. Natuurlijk hebben we ook een individuele verantwoordelijkheid, toch mag een roker in mijn optiek ook kwaad zijn op de tabaksindustrie. We hebben meer aan acht biljoen imperfecte activisten dan aan een handjevol naakte mensen die zelfvoorzienend in een ton leven. Vingerwijzen leidt af en gaat ons niet helpen. Zeker gezien de positie die ik heb, voel ik een diepe verantwoordelijkheid mijn stem te gebruiken en activisme te normaliseren.
Activisme is in mijn ogen niets meer dan je actief inzetten voor een wereld die we voor onszelf en onze kinderen voor ogen hebben. Om hoop te creëren, omdat er niet veel van over is. Ik sloot me aan bij verschillende milieubewegingen, zit in drieduizend denktanks, post op Instagram, ontwikkel tv-formats, documentaires, podcasts over het klimaat en soms blokkeer ik een snelweg.
Ook het maken van deze JAN is onderdeel van mijn activisme. Om mensen te inspireren verantwoordelijkheid te nemen. We hebben vooral systeemverandering nodig. En elkaar.
Spreek je uit, verdiep je, kom in actie, buig de norm, wees soms ongehoorzaam. Vind je eigen superpower. Empower jezelf en anderen in die groeiende golf, degenen die bereid zijn tot een revolutie van medeleven. En laten we in al die ernst en activisme de humor nooit verliezen. Die houdt ons overeind. Liever blokkeer ik de weg in m’n Gucci, dan over tien jaar iedereen foetsie.”